Vrijwilliger aan het woord: Wilma

Mijn naam is Wilma den Hartog. Ik ben 49 jaar en ben sinds januari dit jaar thuisvrijwilliger. Het werk geeft mij voldoening.

Het werk in de palliatieve zorg heeft me al lange tijd getriggerd. Er was een info morgen in het hospice voor thuisvrijwilligers, daar ben ik geweest, toen werd ik meteen erg enthousiast. Maar op dat moment pastte het niet in mijn drukke leven, dacht ik. We hebben een gezin, een akkerbouwbedrijf en ik werk als leerlingbegeleider in het VMBO. Daarnaast doe ik nog wat vrijwilligerswerk. Maar het liet me niet los en ik bedacht dat ik ook andere dingen af kon gaan bouwen, dus ben ik het toch gaan doen. Daar heb ik nog steeds geen spijt van. Als thuisvrijwilliger kun je je eigen tijd indelen en het werk op je eigen agenda afstemmen.

Ik ben geboren met grote oren en een warm hart. Door er te zijn kun je iets betekenen voor een ander, door te luisteren kun je ook aanvoelen wat de ander nodig heeft. Het werk geeft mij voldoening. Ik kan het andere mensen zeker aanraden. Je kunt met relatief weinig inspanning veel voor iemand betekenen in de laatste fase van het leven. Als thuisvrijwilliger trek je echt persoonlijk met iemand op. Vaak is het ter ondersteuning van de mantelzorgers, dus maak je die ook blij.

Tijdens de introductietraining werden mijn twijfels of dit werk wel bij me past steeds verder weggenomen. En begon ik steeds meer in te zien dat dit werk heel goed bij me past. Elke inzet is anders, het is steeds afstemmen op de behoefte van de cliënt en zien wat ik kan bieden. Ik zou zeggen, bij twijfel, gewoon doen!